Από τα δέκα μου χρόνια ακροβατώ συχνά μεταξύ χωριού και πόλης! Επειδή μετοίκησα στο γραφικό Ανάπλι; Επειδή ήμουν το παιδί από το χωριό για την πόλη και το παιδί από την πόλη για το χωριό μου;
Οι θύμησες πάντως είναι ολόδικές μου και γεμάτες με χρώματα, νήματα, και στοιβαγμένα προικιά στους "γιούκους" με τάξη, φροντίδα, μυρωδιές από σαπούνι και λεβάντα, με τις γιαγιάδες να πλέκουν στις αυλές με το βελονάκι, με την μάνα να κεντάει, μακρυμαλλούσα κοπέλα τα δικά της προικιά μόλις στα είκοσι της και ... εμένα μικρό παιδί να παίζω με τα χώματα και με τα χρώματα!!!
Από τότε πέρασαν χρόνια, αλλά η εσωτερική ανάγκη της έκφρασης συνδέθηκε με μια περίεργη ανάγκη για τις ρίζες μου, για την μνήμη, για τη σύνδεση με το πριν αλλά και τη διατήρησή του, μέσα μου!
Αρκεί όμως αυτό; Για εμένα όχι, όπως και για όποιον θέλει να μείνει ζωντανή η μνήμη και ο πολιτισμός της καθημερινότητας, ο πολιτισμός της παράδοσης και όχι ένα κουφάρι παλιακό και ντεμοντέ!
Μέσω της Μικροϋφαντικής και της Υφαντικής, το νήμα έγινε ο Μίτος που συνδέει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου, αλλά και των γύρω μου και βήμα - βήμα ή καλύτερα νήμα - νήμα, εξυφαίνονται η αγάπη για δημιουργία, στον κόσμο της slow creation, με σεβασμό στην ανθρώπινη εργασία, στο περιβάλλον και στον λαϊκό πολιτισμό με υλικά το βαμβάκι, το μαλλί, το λινάρι, τις ημιπολύτιμες πέτρες ...
0 Comments